एक वर्षमा विपद्का घटनाबाट एक अर्ब २३ करोड रुपैयाँ बराबरको भौ...
बैशाख २१, २०८१ शुक्रबार
पोहोर साल चीनको वुहान शहरबाट सुरु भएको कोरोना भाइरसको महामारी विस्तारै विश्वका अरु देशमा पनि फैलिँदै गयो । विश्वमा नै एकप्रकारको त्रास उत्पन्न भयो ।
धेरै देशले चीनबाट पर्यटकहरूको आगमनमा रोक लगाउन थाले । विमानको उडानमा प्रतिबन्ध लगाइयो । म त्यो समय आबुधाबी शहरमा रहेको एक पाँचतारे होटेलमा सुरक्षागार्डको रूपमा कार्यरत थिएँ । त्यो होटेलमा पहिलेदेखि नै चिनियाँहरुको आउजाउ भइराख्थ्यो । जब कोरोनाको त्रास बढ्दै गयो, हामीलाई चिनियाँसँग डर लाग्न थाल्यो । चिनियाँ ‘गेष्ट’ आउने बित्तिकै हामीहरु डराउन थाल्यौं ।
केहि समयपछि त यूएईमा पनि कोरोना भेटिएको आधिकारिक समाचारहरु आउन थाले । हामी बस्ने क्षेत्रमा एम्बुलेन्स र प्रहरीको गाडीहरू बाक्लो रूपमा देखिन थाले । कोरोनाका कारण मानिसहरूले ज्यान गुमाएका खबर यत्रतत्र सुनिन थाले । एक दिन होटेलको कोठामा एक जना पाहुना बिरामी भए । लक्षण कोरोनासँग मिल्दोजुल्दो देखियो र होटेलको व्यवस्थापनले बिरामीलाई गोप्यरुपमा अरु गेस्टहरुले थाहा नपाउने गरि अस्पतालमा लिएर गयो ।
त्यसपछि त झन् होटेलमा काम गर्ने सबैको मनमा त्रास बढ्दै गयो । काम सकेर होस्टेल फर्किन पनि मन लाग्दैन थियो । आफू सुरक्षागार्ड भएकोले धेरै खटिनु पर्ने, मानिसको भिडभाडमा पनि रहनुपर्ने हुन्थ्यो । तर होटलको सुरक्षार्थ खटिएका म लगायत अरु साथीहरु भाइरससँग डराउन थाल्यौं । जुनसुकै समयमा पनि अग्रपंक्तिमा उभिनुपर्ने हामी आफै डराउनु ठीक होइन भन्दै आफैलाई सम्झायौं । सुरक्षाका साधन अपनाएरै भए पनि काम गरियो ।
बिस्तारै यहाँको सरकारले कर्फ्यू लगायो । सबै मानिसहरुले मास्क र पञ्जा लगाउनु पर्ने नियम लागू गर्यो । होटेल रित्तिन थाले । सडकहरु खाली देखिन थाले । साथमा पैसा भएर पनि सामान किन्न निकै गाह्रो हुन थाल्यो ।
एकदिन बिहान मलाई जीउ दुखेको अनुभव भयो । ज्वरो आउला आउला जस्तै भयो जसोतसो त्यो दिन काममा गइयो । भोलिपल्ट त ज्वरो झनै बढेर आयो । मलाई पनि कोरोना सङ्क्रमण पो भयो कि जस्तो लाग्यो ।
मलाई अस्पताल गएर कोरोना परीक्षण गर्न मन लागेन । कतै पोजेटिभ देखिहाले क्वरेण्टीनमा बस्नुपर्ने कुराले मैले कोरोना परीक्षण नगर्ने सोचेँ । डाक्टरको सल्लाहमा केही औषधि लिएँ । तातो पानीमा अदुवा, बेसार राखेर पिउने गरेँ । दुई दिनमा मलाई पूर्ण रूपमा निको भयो ।
त्यो कोरोना थियो अथवा साधारण मौसमी ज्वरो भनेर अहिले पनि म अन्यौलमै छु । कोरोना लागेको मानिसहरु सबैजसो निको भएको र सामाजिक दूरि, मास्क पञ्जा लगाउने, हात पटकपटक धुने, नियमित तातो पानी पिउने गर्नाले धेरै हदसम्म बच्न सकिने रहेछ भन्ने मैले बुझेँ ।
आफ्नै अगाडि कोरोनाका कारण अरुको ज्यान गएको देख्दा पनि म लगायत धेरै नेपाली दाजुभाइले साहस र हिम्मतका साथ काम गर्यौं । अब त कोरोनाको संक्रमण पनि धेरै कम हुँदै गएको छ । यूएईको कानुन , यहाँको सरकारी नीति सबै लोभलाग्दो छ । उच्च स्वास्थ्य सतर्कता अपनाइएको छ । त्यसैमाथि खोप पनि उपलब्ध भैसकेको र लगाउन पनि सुरु गरिसकेको छ । अहिले सबैमाझ आशाको दियो बलेको छ ।