विष्णुराज थापा क्षेत्री । 

अहिले म भारतको मुम्बईमा छु । तर केही वर्ष पहिला म मलेसिया गएको थिएँ । म मलेसियाको सेलेङगर भन्ने ठाउँमा काम गर्थें । आइतबार काम बिदा हुन्थ्यो । बिदाको दिन कहिले काहीँ घुम्न बाहिर निस्किन्थ्यौं । 

एक पटक बिदाको दिन साथीसँग भेट्न नजिकैको बजारसम्म पुग्नु थियो । गुल्मीको एक जना साथी र म जाँदा ट्याक्सीमा गयौं । साथीसँग भेटेर दुई घण्टापछि फर्किने भयौं । जाँदा ट्याक्सीमा गएकाले फर्किंदा हिँडेरै फर्किने भयौं । 

बाटोको एक ठाउँमा झाडी थियो । हामी त्यहाँ आइपुगेपछि तीन चार जना मान्छे त्यही झाडीबाट निस्किए । उनीहरुले साथीको घाँटीमा तरवार तेस्र्याए अनि लाइटर आडा भनेर सोधे । उनीहरुको भाषाले उनीहरु तमिल हुन भन्ने हामीले ठम्यायौं । हामीले लाइटर छैन भन्यौं । 

उनीहरुले हाम्रो खानतलासी गर्न थाले । तीमध्ये एक जनाले हामीसँग भएका मोबाइल, सामान निकाल्न थाल्यो । मेरो पर्समा भएको नेपाली पैसा पनि छोडेनन् तिनीहरुले । उनीहरुले त्यो पनि मलेसियाकै रिंगिट भन्ने सोचे होला ।

अँध्यारो पनि भइसकेको थियो । गर्धनमा तरवार थियो । यदी थोरै मात्रै चलाइदिएको भए हामी सकिन्थ्यौं । भएको सबै लुटेपनि धन्न तरवार चाहिँ चलाएनन् । हामी बाँच्यौं । 

सायद मानो पुरा भएको थिएन होला । त्यही भएर बाँच्यौं । अहिले त्यतिबेला बोनसमा पाएको त्यही जिन्दगी जिउँदैछु । अहिले पनि बसाइ त परदेशमै छ, भारतमा । कहिलेकाहीँ त यसरी परदेश हिँड्दा हिँड्दै पराइभूमीमै प्राण त्याग्नुपर्ने हो कि भन्ने लाग्छ । त्यसैले सरकारलाई म नेपालीका यस्ता दिन अन्त्य गर्दै देशमै रोजगारीको वातावरण बनाइदेओस भन्न चाहन्छु ।