विदेश जाने बाटो बन्द भएपछि नयाँ काम, धनियाँ बेचेर एक महिनामा २० हजार दाम

 भदौ ४, २०७७ बिहीबार १०:३२:६ | सन्जिता देवकोटा

काठमाण्डौ – जहाज उडेको भए लालबहादुर शाही अहिले मलेसियाको सुपरमार्केटमा व्यस्त हुनुहुन्थ्यो । तर कोरोना महामारीका कारण उहाँ मलेसिया उड्नुभन्दा २० दिनअघि अन्तर्राष्ट्रिय उडान बन्द भयो । 

कोरोना महामारीले मलेसियाको रोजगारीमा फर्कन नपाएपछि  बाजुराका २७ वर्षीय लालबहादुर देशभित्रै काम खोज्न थाल्नुभयो । विदेश पुगिहालेको भए पनि महामारीको समयमा के हुन्थ्यो हुन्थ्यो ! तर स्वदेशमै परिवारसँगै भएर निकै राम्रो भयो । आपतका बेला परिवारसँगै बस्न पाइयो । धनिया बेचेरै एक महिनाको अवधिमा झण्डै २० हजार रुपैयाँ कमाइ पनि गर्नुभयो । 

लकडाउन भएपछि काठमाण्डौ सहरबाट कतिपय व्यक्ति गाउँतिर लागे । कतिको रोजगारी गुम्यो । कतिपय आर्थिक संकटले गुज्रिए । तर लालबहादुरे भने यही समयमा देशभित्रै रोजगारीको लय समात्नुभयो ।

भन्नुहुन्छ, ‘आफ्नै देशमा आफ्नै हातले फलाएर बेच्दा भएको कमाइको त छुट्टै मज्जा आउँदो रहेछ नि ।’ साँच्चै लालबहादुरलाई त्यति आनन्द त मलेसियामा महिनाको ७० हजार हात पर्दा पनि भएन, जति धनिया बेचेर २० हजार रुपैयाँ हात पर्दा भयो ।

 संकटले निम्त्याएको अवसर

६ वर्षअघि हो, लालबहादुर झोला बोकेर मलेसिया लागेको । एसएलसीको परीक्षा दिनुभयो । त्यसपछि पढ्नेभन्दा पनि कमाउनुपर्छ भन्ने लाग्यो उहाँलाई । कमाइ गर्ने ठाउँ भनेकै विदेश हो भन्ने लाग्थ्यो । एजेण्टले मलेसियाको बाटो मिलाईदिए । बुवाआमाले ऋण काढेर पैसा ठिक्क पारिदिए । दुई चार जोर हलुका लुगा र भविष्यका गह्रौं सपना पोको परेर लालबहादुर मलेसिया पुग्नुभयो । 

१९ वर्षको केटो । भर्खरै स्कुले जीवन सकेको । परदेशको ठाउँमा पुग्दा अनेक दुःख, कष्ट र हेपाई सहनु पर्‍यो । तर सोच्नुभयो, पैसा त त्यसै कहाँ कमाइन्छ र ! जसरी पनि कमाउन छ । दुःख सम्झियो भने त ऋण कसरी तिर्नु ? लालबहादुरले अघिल्तिर आइपरेका सबै समस्यालाई यसैगरी बलियो आत्मबलले जित्नुभयो । 

दिनहरु बित्दै गए । हरेक समस्या दैनिकी बन्यो । काममा अनुभव बढ्दै गएपछि तलब पनि बढ्दै गयो । पत्तै नपाई ६ वर्ष बितिगयो । गएको माघमा कम्पनीले दुई महिनाको छुट्टी दियो । ६ वर्षको अवधिमा एकपटक मात्र घर फर्कन पाएपछि लालबहादुर खुशी हुँदै आउनुभयो ।

उहाँ घर आएपछि कोरोना पनि विस्तारै फैलंदै गयो । चैत २८ गतेको मलेसियाका लागि टिकट थियो । तर चैतको पहिलो हप्ता नै उडानहरु बन्द भए । देश नै लकडाउन भयो । हरेक व्यवसाय ठप्प भए । ज्याला मजदुरी गरेर बिहान बेलुकाको छाक टार्नेहरु समेत घर भित्रै थुनिए । 

देशमा मात्र होइन, कमाउन विदेश पुगेकाहरु पनि उसै गरी समस्यामा परे । पहिले त कोरोनाको डर भयो । पछि हुँदै गएपछि रोगको डरभन्दा पनि भोको पेटको कहर बढ्न थाल्यो । काम गुमेपछि साहुले बेवास्ता गर्दा अलपत्र परेको, खान बस्नै समस्या भएको, घर फर्कन टिकट काट्न नसकेको जस्ता समस्या र गुनासा लालबहादुरले पनि सुन्नुभयो । 

यस्ता खबर र गुनासा सुन्दा उहाँलाई लाग्यो, ‘म सहि समयमा घर आएछु, नत्र त्यही हुलमा म पनि एक थपिने पो थिएँ कि ? कोरोना सङ्क्रमित पो हुने थिएँ कि ?’ टरिसकेको जोखिमको के चिन्ता लिनु ? बरु यो समयको सदुपयोग गर्नपर्छ भन्ने लाग्यो उहाँलाई । 

सोच्दै नसोचेको कमाइ

घर बाजुरा भए पनि काठमाण्डौमा डेरामा बस्दै आएका लालबहादुरले परिवारसँग सल्लाह गर्नुभयो र देशमै केही काम थाल्ने निधोमा पुग्नुभयो । 

चिनजानकै भाइले कीर्तिपुरमा जग्गा भाडामा लिएर खेती गरिरहेका थिए । लालबहादुरलाई पनि जग्गा बाडामा लिएर तरकारी खेती गर्ने जोश चल्यो । भाइकोसँगै एक रोपनी जग्गा भाडामा लिनुभयो । सुरुवातमा के रोप्ने ? दिमागमा आइडियो फुर्‍यो, धनिया छर्ने । 

दुई आनाजति जग्गामा चार रुपैयाँको धनियाँको बीउ ल्याएर छर्नुभयो । धनियाँले कमाइ हुन्छ भन्ने त लागेको थिएन, तै पनि जग्गा खाली हुँदैन त्यसपछि अरु तरकारी लगाउने भन्ने उहाँको सोच थियो । तर अचम्म भयो, त्यति धेरै आश नगरी छरेको धनियाले लालबहादुरलाई सोच्दै नसोचेको हौसला मिल्यो । 

असार १० गतेतिर छरेको धनियाबाट साउनको अन्तिमसम्म २० हजार रुपैयाँ हात पर्‍यो । नगद पो २० हजार रुपैयाँ त, लालबहादुरलाई यो कामले हिसाब नै गर्न नसकिने हौसला दिएको छ ।

‘धनिया मज्जाले उम्रियो र सप्रियो पनि, सबैतिर लकडान थियो, म मास्क लगाएर, आफू सुरक्षित भएर नै बेच्न निस्कथें,’ लालबहादुर आफ्नो अनुभव सुनाउनुहुन्छ, ‘कतिपय पसलले अर्डर नै गर्थे, कतिपय त आफैंले बेचेँ, लकडाउन भए पनि बेच्न गाह्रो भएन ।’

असार १० गतेतिर छरेको धनियाबाट साउनको अन्तिमसम्म २० हजार रुपैयाँ हात पर्‍यो । नगद पो २० हजार रुपैयाँ त, लालबहादुरलाई यो कामले हिसाब नै गर्न नसकिने हौसला दिएको छ ।

कोरोनाले विदेश जान पाइएन भनेर सुरुवाती दिनमा त मन खिन्न भएको थियो लालबहादुरको । तर जब आफैंले आफ्नै देशमा परिवारसँगै बसेर आम्दानी गर्दाको स्वाद थाहा पाउनुभयो तब उहाँको यो चिन्ता र पीर सकियो । 

अब उहाँलाई लकडाउन भएकोमा पछुतोभन्दा पनि खुसी छ । किनकी लकडाउनले नै उहाँलाई देशमै केही गर्ने बोटो देखाएको छ । विदेशको मोह त्याग्न सक्ने बनाएको छ ।

‘लकडाउनका बेलामा घरमै बसेर यतिको कमाइन्छ भने विदेशमा जति दुःख र लगनशिल भएर काम गर्ने हो भने यहीं पनि गर्न सकिदो रहेछ, मलाई साह्रै खुशी लागेको छ,’ लालबहादुर खुशी हुँदै आफ्नो कुरा सुनाउनुहुन्छ । 

एसएलसी दिनसाथ परदेश पुग्नुभएका लालबहादुरले स्वदेशको सुख त भोग्नै पाउनुभएको थिएन । मलेसियामा कम्पनीको पेलान । हेपाइ र होच्चाइ मात्र सहनुभयो । उहाँलाई लाग्यो, अर्काको देशमा आएपछि यतिको त सहनै पर्छ, आउन पनि त देशमा केही काम र कमाइको बाटो नभेटेरै आएको हो । 

तर अहिले सोच फेरिएको छ । लालबहादुर हिजोआज सोच्नुहुन्छ, ‘वैदेशिक रोजगारीमा जाने हरेक युवाको यो सोच नै गलत रहेछ । किनकी कतिले त केही गर्ने प्रयास नै नगरी यो सोच पालेका हुन्छन् र एजेण्टको कुरामा फसेका छन् । 

लालबहादुरले पनि गएको माघसम्म यही सोच राख्नुभएको थियो । दुई महिनाको बिदा सक्काएर फेरि मलेसिया जाने, कमाउने ..। यस्तै यस्तै सपना देख्नुभएको थियो । तर केही महिनाभित्रै उहाँको सोच र योजना फरक भएको छ । त्यसको एक मात्र कारण लकडाउनले विदेश उड्न नपाउनु नै हो । 

देशमै गरेको दुःखमा मज्जा

हुन त मानिसलाई समस्याले नै समाधानको बाटो पनि देखाउँछ । लकडाउन भयो । विदेश जानुपर्ने मानिस घरमै थुनिनुभयो । विदेशमा दिनरात खटिनेमान्छे बिहानदेखि बेलुकासम्म फुर्सदिलो हुनुभयो । परदेशमा दुःख भोगेको र समयको महत्व बुझेको मानिस किन चुप बस्न सकिन्थ्यो र ! 

‘विदेशमा एक मिनेटको कति महत्व हुन्छ, यहाँ हामी समय खेर फालिरहेका हुन्छौं,’ लालबहादुर भन्नुहुन्छ, ‘मलाई यहाँ यसै बस्दा समय खेर फालेजस्तो लाग्यो र काम थालें, चुपचाप बसेको भए अहिले मेरो हालत के हुन्थ्यो होला ?’
विदेशमा काम गर्दा दाम त धेरै हुन्थ्यो, तर खुशी कम । 

‘मलेसियाको ६०, ७० हजारभन्दा यहाँको २० हजार कति बढीजस्तो लाग्दो रहेछ, ’लालबहादुर भन्नुहुन्छ, ‘परिवारसँग टाढा हुँदाको कमी र अभाव बेहिसाब हुन्छन् ।’

लालबहादुर भन्नुहुन्छ – अहिले देशमै काम गर्दा दुःख भए पनि थोरै कमाइ भए पनि परिवारसँगै बसेर हुने कमाइको खुशी छुट्टै हुँदो रहेछ, बल्ल महसुस गर्दैछु । 

लालबहादुरले अब विदेश जाने र कमाउने सोच त्याग्नुभएको छ । जति होस् नेपालमै केही गर्ने, आफू पनि खुशी हुने र परिवारलाई पनि खुशी पार्ने सपना बुन्नुभएको छ । 

पहिले पहिले देशमा केही गर्र्नै सकिन्न भन्ने सोच्ने लालबहादुर हिजोआज बारीमा हुर्कंदै गरेका काउली, लौका र लहलह परेका साग हेर्दै दङ्ग पर्नुहुन्छ । धनिया बेचेरै २० हजार कमाइ भएपछि थप तरकारी खेती गरेर विदेशको जतिकै आम्दानी गर्छु भन्ने उहाँको आत्मविश्वास छ । 

‘मलेसियाको ६०, ७० हजारभन्दा यहाँको २० हजार कति बढीजस्तो लाग्दो रहेछ, ’लालबहादुर भन्नुहुन्छ, ‘परिवारसँग टाढा हुँदाको कमी र अभाव बेहिसाब हुन्छन् ।’

आफ्नो देश, आफ्नो माटो, आफ्नो जन्मभूमि । लालबहादुरलाई अबको बाँकी जीवन परिवारसँग हाँस्दै, खेल्दै रमाउँदै आफ्नै देशमा काट्न मन छ । 

भन्नुहुन्छ, ‘विदेशमा भन्दा देशमा भोगेका दुःखमा पनि मज्जा लाग्दो रहेछ ।’

अन्तिम अपडेट: मंसिर २, २०८१

उज्यालोका खबर फेसबुक, इन्स्टाग्राम, एक्स ट्वीटर र यूट्युबमा हेर्न तथा उज्यालो रेडियो नेटवर्क ९० मेगाहर्जसँगै देशभरका विभिन्न एफएम रेडियोहरुबाट पनि सुन्न सकिन्छ । उज्यालोमा प्रकाशित तथा प्रसारित सामग्री यस संस्थाको स्वतन्त्र, निष्पक्ष र तथ्यमा आधारित सम्पादकीय नीतिबाट निर्देशित छन् र गल्ती नहोस भन्नेमा सचेतता अपनाएर तयार पारिएका छन् । प्रकाशन र प्रसारण भएका सामग्रीको विषयमा तपाईको गुनासो, प्रतिकृया र सुझावलाई हार्दिक स्वागत गर्दै गल्ती भएको पाईएमा तत्काल सच्याइने जानकारी गराईन्छ । उज्यालोबाट प्रकाशन तथा प्रसारण हुने सामग्रीको प्रतिलिपि अधिकार यस संस्थामा निहीत रहेकोले संस्थाको अनुमति विना समाचारको नक्कल उतार्ने, पुनरुत्पादन, प्रशारण वा फोटोकपी गर्न पाइदैन । कसैले त्यसो गरेमा कानूनी कार्वाही हुन सक्नेछ ।

सन्जिता देवकोटा

उज्यालोमा कार्यरत सन्जिता देवकोटा वैदेशिक रोजगार र नेपाली महिलाका बिषयमा कलम चलाउनुहुन्छ ।  

तपाईको प्रतिक्रिया

समाचार

लोकप्रिय

१

गुल्मीको धुर्काेटमा एउटै परिवारले चार सय मुरी धान फलायो

२

अर्जेन्टिना विश्वकपका लागि छनोट : चीनलाई हराउँदै जापान छनोट नजिक

३

रुस–युक्रेन युद्ध झनै खराब अवस्थामा, रुसले आणविक हतियार प्रयोग गर्ने चिन्ता बढ्यो

४

पुटिनद्वारा नयाँ आणविक सिद्धान्तमा हस्ताक्षर, युक्रेनलाई ल्यान्ड माइन दिन बाइडेन सहमत

विचार

उज्यालो टी भी

वैदेशिक रोजगारीमा जादा सुरक्षित हुने तरिका

मनोपरामर्शले बदलेको जीवन कथा

विदेशबाट श्रीमान् फर्काउने साहस बटुलेका वित्तीय कक्षा सहभागीका कथा

मेरो कथा मेरो भोगाई