रमेश क्षत्री/पोखरा, हाल सिसेल्स ।

परदेशीलाई घर आउँदा जति खुसी अघिपछि कहिले होला र । घर आउने भनेर सोच्न थालेदेखि नै मन खुसी हुन्छ । 

जब देशमा पाइला टेकिन्छ मन त खुसीले नाचेको हुन्छ । तर जब देशको व्यवस्था र अस्तव्यस्त अवस्था देख्छु तब मन चसक्क दुख्छ । लाग्छ आमा बिनाको सन्तानजस्तै लाग्छ देश ।

विमानस्थलमा पाइला टेकेदेखि नै सास्ती सुरु हुन्छ । बाहिर निस्कियो जताततै गगनचुम्बी भवन मात्र देखिन्छ । बाटो हेर्‍यो उस्तै भिडभाड । लाग्छ यहाँ सबै जना दौड जित्न निस्किएका हुन् । जता हेर्‍यो त्यतै मान्छेको भिड पनि थेगी नसक्नुको छ । जब म काठमाण्डौबाट घर जान बसको यात्रा गर्छु त्यति बेला त झन् अचम्मै लाग्छ ।

अनि कामदार भएरै काम गरेको देश किन नहोस् विदेशको सिस्टमको याद आउँछ । विदेशमा त सार्वजनिक यातायात पनि कति सिस्टमले चल्छ । यहाँ त बार्गेनिङ अनि तानातान र मोलमोलाइ हुन्छ । अनि मनले भन्छ सायद देशका नेताले वातावरण राम्रो बनाइदिएका भए यस्तो हुन्थे न कि ।

बाटोका खाल्डाखुल्डी, जाम र ठाउँ ठाउँमा बिना कारण रोकिदिने प्रवृत्ति । चार पाँच घण्टाको दूरीको बाटोमा पनि कम्तीमा १० घण्टा लाग्छ । यो देख्दा त साँच्चै मन दुख्छ । रुन मन नै लाग्छ । घरसम्म पुग्दा त धुलो र धुवाले नै बिरामी परिन्छ झैँ हुन्छ ।

घरकाले पनि चिन्लान् कि नचिन्लान् भन्ने लाग्छ । सुकिला ब्यागहरू धुलोले परिएका हुन्छन् । कपाल धुलोले सेतै भएको हुन्छ । ज्यान दुखेर थिलथिलो भएको हुन्छ । 

अरू देशहरूमा विकासले फड्को मारेर के के भइसक्यो । हाम्रो देशमा आज पनि हाल त्यस्तै छ । गाउँ गाउँमा केही नभए पनि यातायातको सुविधा भयो भने जीवनयापन गर्न सहज हुन्छ ।

तर खै देश त पशुपतिनाथ कै कृपाले चलिरहेको छ । हामी त रोजगारी नपाएर परदेशिएकाे मानिसले आफैलाई धिक्कार्नु बाहेक उपाय पनि के छ र !