सिंहदरबारको दरबार सहरमै छुटेर गाउँमा सिंह मात्रै पसेपछि चितबहादुरलाई एकपटक दरबार हेर्ने रहर लाग्यो । दरबारमा बस्नेहरुको घरबार देख्ने हुटहुटी जाग्यो । सहरको घरबार र दरबार हेर्ने रहरमा घरबाट झोला र पोका पन्तुरा कसेर बाटो लागे । 

निस्कने बेलामा छोराले मास्क लगाएर जानुपर्छ भनेकाले अब काम लाग्दैन भनेर फालिसकेको मास्क बल्लतल्ल फेला पारेर नाकमुख छोपे । घरभन्दा तल दोबाटोबाट बस चढे । बस चढ्दा थाहा भयो मास्क लगाउने फेसन त हटिसकेछ । सहरमा पुगेपछि काम लाग्ला भनेर चितबहादुरले मास्क फुकालेर गोजीमा हाले र झ्यालपट्टिको सिटमा बसे ।

हेर्दाहेर्दै सिंह र दरबार सराबरी भएको सहरमा पुगियो । अग्ला घर, गाडी र मान्छेको भीड । गाउँमा र बसमा मास्क लगाउने नभए पनि काठमाण्डौका केही मान्छेले चाहिँ मास्क लगाउन छाडेका रहेनछन् ।

चितबहादुरले गोजीमा राखेको मास्क तन्याकतुनुक पारेर मुखमा भिरे र बसबाट ओर्लिए ।

बसबाट झर्न नपाउँदै स्वागत गर्नेको ताँती देखेर एकछिन त उनी अलमलमा परे ।

‘ए दाइ कहाँसम्म जाने हो ? ल आउनुहोस् यता’ एकजना ट्याक्सी चालकले झोला ताने ।

‘मेरोमा आउनुहोस्, म घरमै पुर्याइदिन्छु’ अर्कोले हात समाते ।

‘हैन हैन यसमा आउनुहोस्, घरभित्रै कोठामै लगिदिन्छु’ अर्कोले जुरुक्कै उचाले ।

‘ओहो सहरमा बस्ने मान्छे स्वार्थी हुन्छन्, अरुको वास्ता गर्दैन भन्थे । यिनीहरु त मेरो स्वागतका लागि तँछाडमछाड गर्दैछन् । सबैले मै पुर्याइदिन्छु भनेर जिद्दी गर्दैछन् । कसकोमा जाने, कसकोमा नजाने । यसकोमा जाँदा उ रिसाउला । उसकोमा जाँदा यो रिसाउला’ ट्याक्सीवालाको स्वागत सत्कारले चितबहादुर चित परे ।

कसको ट्याक्सी चढेर जाने भनेर अलमल भैरहेको बेला चितबहादुरलाई छोराको फोन आयो ।

‘हेलो बा कहाँ आइपुग्नुभयो त ?’

‘हेलो...हेलो.....ए छोरा हो ? कलंकी आइपुगेँ बाबु । यहाँ ट्याक्सीवाला भाइहरुले पुर्याइदिन्छु भनेका छन् । एउटाले झोला राख्यो । अर्कोले टोपी राख्यो । अर्कोले मलाई बोकिरहेको छ । कसको साथमा आउँ भनेर अलमलमा पो छु त बाबु ।’

‘हैट बा कहाँ ट्याक्सी चढेको त ? ट्याक्सीले त धेरै पैसा ठटाउँछ । पठाओमा आउनु पठाओमा ।’

‘हैन के भन्छ यो ? कस्तो पठाओ ? आउन पाएको छैन, कता पठाउने कुरा गरेको ? पठाउने हैन, बोलाउने लेराउने कुरा गर न ।’

‘हैट सुड्डो पनि कस्तो कुरा गरेको ? पठाओ भनेको मोटरसाइकलमा क्या ।’

‘अनि तेरो पनि भटभटे छ भन्या हैन । त्यही लेराइज न त ।’

‘म त भ्याउँदिन क्या । अर्को मोटरसाइकल आउँछ त्यहाँ । मैले पठाओ बुक गरिसकेको छु । त्यहीँ बस्नुस् । अहिले आइपुग्छ ।’

‘खै के हो के ? हामीलाई गाउँमा खेत जोत्ने हलो हराएर ट्र्याक्टरमा आएकोसम्म थाहा छ, अब यहाँ सहरमा के जाति पठाओ र सठाओ पनि आइसकेछ । के हो यो पठाओ भनेको फेरि ? अरुले ओलीलाई सरकारबाट पठाउन सकेका छैनन्, ओलीले नेपालहरुलाई पार्टीबाट पठाउन सकेका छैनन् । मलाई पठाउने पठाओ चाहिँ कहाँबाट आउँछ खै ?’ चितबहादुर ट्याक्सी भित्रबाट झोला झिक्न खोजे ।

‘ए बाजे किन झोला झिकेको ? झोला राखेपछि त अब यसमै जानुपर्छ, बस्नुहोस्’ ट्याक्सीवालाले लम्कीझम्की गरे ।

‘हैन बाबु तपाईंलाई के को दुःख, छोराले पठाओ हो कि क्या हो पठाएको छ रे । त्यसमै आउनु भनेको छ’ चितबहादुरले वास्तविकता बताए ।

‘पठाओ त आएको आयै हो बाजे । पठाओ त अघि नै ठटाओ भइसक्यो । अरुलाई पनि ठटाउने हो, खै को आउँदो रहेछ हेरौं ?’ अर्को ट्याक्सीवाला जङ्गिए ।

‘हैन किन ठटाउने र बाबु । यहाँ बाबुहरुको राज चल्छ कि क्या हो ?’ चितबहादुरले सोधे ।

‘हो नि त यहाँ त हाम्रै राज चल्छ । हामीले जे भन्यो त्यही हुन्छ’ अघिदेखि हात समातेर बसेको अर्को ट्यासीवाला कड्किए ।

‘हामी यात्रुले जे मा चढ्न मन लाग्यो त्यसमै चढ्न पाउनुपर्ने होइन र ?’ चितबहादुरले नम्र हुँदै भने ।

‘होइन, हाम्रैमा चढ्नुपर्छ ।’

‘बाबुहरुको ट्याक्सीमै चढ्नुपर्ने चाहिँ किन नि ?’

‘हामीले कमाउन ।’

‘बाबुहरुलाई हामीले नै कमाइदिनेपर्ने ?’

‘हो नि त । नत्र कसले कमाइदिने त ? हामी आफू चढेर कमाइन्न । तपाईंहरु चढ्ने त हो नि ।’

‘ट्याक्सी चढ्दा त महंगो पर्छ, कोही मिटरमा जान मान्दैनन्, लाग्नेभन्दा बढी भाडा माग्छन्, ठग्छन्, अनि हामीले सबै सहनुपर्ने ? पैसा तिर्न नसकेपछि के गर्ने ?’

‘पैसा तिर्न नसके हिँडेर जाने ।’

‘हिँडेर जानुभन्दा त अलि कम पैसा तिरेर त्यो भटभटेमा जान्छु नि ?’

‘हुन्न, त्यसमा त चढ्नै पाईँदैन ।’

‘यो कुरो त अलि हजम भएन नि बाबु ।’

‘हजम नभए कुटाइ खाने । हामी त पठाओलाई नि ठटाओ, उस्तै परे यात्रुलाई पनि ठटाओ हो ।’

‘अनि पैसा नि ?’

‘पैसा पनि ठटाओ । पठाओलाई पनि ठटाओ । यात्रुलाई पनि ठटाओ । आफू मात्रै कमाओ । अरुलाई सताओ ।’

ट्याक्सीवालाहरु हाँस्न थाले । चितबहादुर झोला र पोकापन्तुरा बोकेर चित पर्दै आफ्नो बाटो लागे ।