बुवाको हत्यारा पत्ता नलाग्दा पीडामाथि पीडा

 वैशाख २७, २०७६ शुक्रबार १४:३९:२ | संगीता आचार्य

मेरो बुवाको हत्या भएको दुई महिना बितिसक्यो । यस बीचमा न्यायका लागि दौडिरहँदा मेरा पैताला थाकिसकेका छन् । रुँदारुँदै आँखामा आँसु सकिएको छ । न्याय देउ भन्दै कराइरहँदा आवाज सुक्न थालेको छ । तर पनि आजसम्म मैले र मेरो परिवारले अलिकति पनि न्यायको आभास गर्न पाएका छैनौँ । 

गएको फागुन १८ गते शनिबारका दिन मेरो बुवा चन्द्रप्रसाद आचार्य (जैसी) को प्रदेश नम्बर ६ को राजधानी वीरेन्द्रनगरको बीच बजार बुद्धपथमा कसैले निर्ममतापूर्वक हत्या गरेको अवस्थामा बीच सडकमा शव फेला पर्यो । घटना भएको दुई महिना बितिसक्दा पनि मेरो बुवाको हत्या कसले र किन गरेको हो भन्ने कुरा हामी माझ आउन नसक्दा पीडामाथि पीडा थपिएको छ । 

४५ वर्षको उमेरमै विधवा बनेकी मेरी आमा र यो अवस्थामा हामी सन्तान टुहुरा भएका छौं । एउटा श्रीमतीको श्रीमानसँग सँगै जिउने अनेकौं सपनाहरु सिउँदोको सिन्दुर र चुरा जस्तै पुछिएका छन्, टुटेका छन् । हामी छोराछोरीका लागि सही र गलतको मार्गदर्शन दिनुहुने मार्गदर्शक, हर सुख र दुःखमा म छु त भनेर खडा हुने खम्बा भाँचिएको छ । मेरो परिवारको मुख्य बिम्ब भत्किएको छ । हाम्रो अगाडि बढ्ने खुट्टा भाँचिएको छ । यो सब हुनुको पीडामाथि हामी परिवारमा बुवाको हत्यारा पत्ता नलाग्नुको पीडा अझ बिकराल बनेर बसेको छ । 

फागुन १८ गते आफ्नो चिया नास्ता पसल (क्यान्टिन) बन्द हुने भएकोले मेरो बुवा र आमा आफन्त भेट्न भनेर बिहान १० ः ०० बजेतिर जुम्लारोडबाट निस्कनु भएको थियो । दिनभर आफन्त भेटेर दिउँसो करिब ३ बजेतिर वीरेन्द्रनगर १ बाङ्गेसिमल (मेरो मामाको घर) बाट ममीलाई तिमीलाई खासै सञ्चो पनि छैन । तिमी टेम्पोमा सिधै पसल जाउ म घरमा (वीरेन्द्रनगर १ त्रिपुरेश्वर) गएर नागरिकता लिएर भोलि बिहानको लागि पसलमा चाहिने तरकारी लिएर आउँछु तिमी रोटी तरकारी बनाएर बस्नु भन्दै आमालाई पसल पठाएर आफू घरतिर लाग्नुभयो । 

घरमा गएर नागरिकता खोज्नुभयो र आफन्तहरु भेट्दै साँझ करिब ६ बजेतिर घरबाट पसलको लागि निस्कनुभएको थियो । बाटोमा पर्ने सबै आफन्तहरुलाई भेट्दै भोलिपल्ट बिहानको लागि तरकारी किनेर निस्कँदासम्म करिब ८ : ०० बजिसकेको थियो । ८ : ०० बजेसम्म सकुशल भएका मेरो बुवा १०ः०३ मा वीरेन्द्रनगर ६ बुद्धपथमा रहेको अतिथि होटलको अगाडि मृत अवस्थामा नेपाल प्रहरीले फेला पारेको थियो ।

मेरो बुवाको हत्या नै भएको हो भन्ने विषयमा म लगायत मेरो परिवारले भोलिपल्ट १९ गते आइतबार बिहान मात्रै खबर पायौँ । म र मेरो दाजु अध्ययनको सिलसिलामा काठमाण्डौ बस्दै आइरहेका छौँ । घटना हुने दिन पनि हामी काठमाण्डौमा नै थियौं । १९ गते बिहान मामा (बलिराम अधिकारी) ले फोन गरेर बुवा आइसीयूमा हुनुहुन्छ, मैले प्लेन टिकट भनिदिएको छु, तिमीहरु तुरुन्त घरमा आउ भनेपछि मेरो दाजु र म सुर्खेत गयौँ । हामी यएरपोर्टबाट सिधै घरमा गयौँ घरमा पुग्दा आमा भावविह्वल अचेत अवस्थामा हुनुहुन्थ्यो । बेलाबेलामा मलाई र यति प्यारा छोराछोरी छोडेर कहाँ जानुभयो अब यिनले के गर्लान् मैले कसको मुख हेरौंला भन्दै भक्कानिंदै रुँदै हुनुहुन्थ्यो ।

बिरामी बुवा भेट्न गएका हामी दाजु बहिनी एकाएक टुहुरा भयौं । हामीमाथि बज्रपात पर्यो । हाम्रो खुशी एकैछिनमा सधैंका लागि खोसियो । संसार अँध्यारो भयो । हामी दिनभर ममीलाई सम्हालेर घरमै बस्यौं । साँझ करिब ५ बजेतिर मेरो बुवाको शव घरमा ल्याएर आँगनमा राखिदिए । त्यो समयमा बुवाको शव देखेर भन्दा पनि बुवाको रगताम्य अनुहार देख्दा झनै सहनै नसकिने पीडा भयो । 

त्यतिबेलासम्म कसैले पनि तेरो बुवाको कसैले हत्या गरेको हो भन्ने कुराको जानकारी दिएका थिएनन् । बुवाको टाउकोको अगाडि र पछाडिको भागमा दुईवटा गहिरो घाउ देखिन्थ्यो । चक्कु रड वा कुनै धारिलो हतियारले प्रहार गरेजस्तो देखिन्थ्यो । त्यसै दिन हतारहतार गरेर बुवाको शवलाई जलाउनको लागि आफन्तहरुले दबाव दिनुभयो । राती ११ः०० बजे बुवाको अन्त्यष्टि कार्य सकियो ।

घटना भएको तेस्रो दिनपछि मैले आफूलाई सम्हालें र न्याय खोज्न थालें । मैले आफ्नो पहुँचले भ्याएसम्म सबै ठाउँमा हारगुहार गर्न थालें । कतिपयले धेरै साथ दिनुभयो भने कतिपयले सुनेको नसुन्यै गर्नुभयो । हिन्दु परम्परा अनुसार काजकिरीया ग¥यौं । यही बीचमा बेलाबेला प्रहरी निरीक्षक डिल्लीराज सापकोटा र जिल्ला प्रहरी कार्यालय सुर्खेतका डीएसपी एवम् प्रवक्ता प्रदीपकुमार क्षेत्री घरमा आउनु भयो र कसैमाथि शंका छ कि भन्दै सोध्नुहुन्थ्यो । हामीले कसैसँग केही दुश्मनी नभएको भनेपछि फर्किनुहुन्थ्यो । उहाँहरुले चिन्ता नलिनुहोस्, हामी छिटै अपराधीलाई कानुनी दायरामा ल्याउँछौं भनेर आश्वासन दिनुभयो । तर अहिलेसम्म केही भएन ।

१३ दिनको काजकिरीया सकेपछि हामी दिनहुँजसो प्रहरी प्रशासन समक्ष धाउन थाल्यौँ । प्रहरीले सधैँ एउटै जवाफ मात्रै दिइरह्यो, छिटै दोषी पत्ता लगाउँछौ भनेर । तर अझै दोषी पत्ता लागेको छैन । यसबीचमा काठमाण्डौको प्रहरी कार्यालय, राष्ट्रिय मानवअधिकार आयोग, इन्सेक लगायतका संघसंस्था पनि गुहारिसकेका छौँ ।

घटनाको ४१ औं दिनका दिन प्रदेश प्रहरीबाट प्रहरी नायब उपरीक्षक पवनकुमार भटराईसहित केन्द्रीय अनुसन्धान व्यूरोका सदस्यहरु पुग्नुभयो । अब त हत्यारा पत्ता लाग्ला कि भन्ने आश पलायो । तर त्यो आशा फेरि निराशामा बदलिएको छ ।

त्रिभुवन विश्वविद्यालयमा स्नातकोत्तर गरिरहेकी म आज पढाई लत्याएर न्यायका लागि भौंतारीरहेकी छु । एक दिनको कक्षा छुट्दा करिब ३ नम्बर बरावरको प्रयोगात्मक नम्बर घट्छ । काठमाण्डौको शहरमा मेरो आफ्नो कोही नभए पनि मेरो बुवाको आत्मबलले म विश्वविद्यालय पढिरहकी थिएँ । घरको आर्थिक अवस्था कमजोर भएकैले मैले पार्ट टाइम जब गरेर आफ्नो पढाइ अगाडि बढाइरहेकी थिएँ । 

आज मसँग न पढाई छ, न मेरो आत्मबल बढाउने मेरो बुवा हुनुहुन्छ, न त मेरो जागिर नै । त्यसमा पनि न्यायका लागि दौडिरहँदा घाइते भएको भारी मन म भित्रभित्रै गलिसकेकी छु । मेरो बुवाको आत्मालाई शान्ति र परिवारलाई न्याय दिलाउन म मेरो पहुँचले भ्याए जति ढोकामा पुगेकी छु । तर पनि मेरो सुनुवाई भएको छैन र मैले न्याय पाउन सकेकी छैन ।

परिवार पाल्न र छोराछोरी पढाउनकै लागि अर्काको जुठो भाँडा माझेर गुजारा गर्नुभएको मेरो बुवा जो हाम्रो परिवारको एक मात्र यस्तो व्यक्ति हुनुहुन्थ्यो, जसको भरमा पूरा परिवार थियो । बुवाको देहावसान भएको दिनदेखि नै परिवार तहसनहस भयो । ऋणको भार हामी पढ्दै गरेका छोराछोरीको टाउकोमा थोपरिएको छ । एक जोर लुगा र एक छाक खानकै लागि मुश्किल परिस्थितमा छौँ हामी ।

घर व्यवहार त कुनै दिन सुधार्न सकिएला । तर न्याय नपाउँदा हामी पीडामाथि पीडामा बाँच्न विवश छौँ । हत्यारा पत्ता नलाग्दासम्म मेरो मनमा संधै आत्मग्लानीको अनुभूति भइरहनेछ । मरिसकेको मेरो बुवालाई फर्काउन सक्दिनँ होला, तर उहाँको मृत आत्मालाई शान्ति मात्रै दिन सकेकी भए म छोरी भएको सार्थकता हुने थियो । म थाकेकी छैन, अझै पनि लडिरहने छु । न्यायका लागि चिच्याइरहने छु । हत्यारालाई कानुन बमोजिमको कारबाही नहुञ्जेल म अस्ताउने छैन ।

न्यायको लागि भौंतारिएका हामीलाई प्रहरी प्रशासन, सञ्चारमाध्यम, राजनैतिक दल, स्थानीय जनप्रतिनिधिहरु जसले जसरी सक्नु हुन्छ आफ्नो आफ्नो ठाउँबाट पहल गरिदिनु हुनेछ भन्नेमा विश्वस्त छौं । 

अन्तिम अपडेट: मंसिर ५, २०८१

उज्यालोका खबर फेसबुक, इन्स्टाग्राम, एक्स ट्वीटर र यूट्युबमा हेर्न तथा उज्यालो रेडियो नेटवर्क ९० मेगाहर्जसँगै देशभरका विभिन्न एफएम रेडियोहरुबाट पनि सुन्न सकिन्छ । उज्यालोमा प्रकाशित तथा प्रसारित सामग्री यस संस्थाको स्वतन्त्र, निष्पक्ष र तथ्यमा आधारित सम्पादकीय नीतिबाट निर्देशित छन् र गल्ती नहोस भन्नेमा सचेतता अपनाएर तयार पारिएका छन् । प्रकाशन र प्रसारण भएका सामग्रीको विषयमा तपाईको गुनासो, प्रतिकृया र सुझावलाई हार्दिक स्वागत गर्दै गल्ती भएको पाईएमा तत्काल सच्याइने जानकारी गराईन्छ । उज्यालोबाट प्रकाशन तथा प्रसारण हुने सामग्रीको प्रतिलिपि अधिकार यस संस्थामा निहीत रहेकोले संस्थाको अनुमति विना समाचारको नक्कल उतार्ने, पुनरुत्पादन, प्रशारण वा फोटोकपी गर्न पाइदैन । कसैले त्यसो गरेमा कानूनी कार्वाही हुन सक्नेछ ।

संगीता आचार्य

तपाईको प्रतिक्रिया

समाचार

लोकप्रिय

१

गुल्मीको धुर्काेटमा एउटै परिवारले चार सय मुरी धान फलायो

२

अर्जेन्टिना विश्वकपका लागि छनोट : चीनलाई हराउँदै जापान छनोट नजिक

३

रुस–युक्रेन युद्ध झनै खराब अवस्थामा, रुसले आणविक हतियार प्रयोग गर्ने चिन्ता बढ्यो

४

पुटिनद्वारा नयाँ आणविक सिद्धान्तमा हस्ताक्षर, युक्रेनलाई ल्यान्ड माइन दिन बाइडेन सहमत

विचार

उज्यालो टी भी

वैदेशिक रोजगारीमा जादा सुरक्षित हुने तरिका

मनोपरामर्शले बदलेको जीवन कथा

विदेशबाट श्रीमान् फर्काउने साहस बटुलेका वित्तीय कक्षा सहभागीका कथा

मेरो कथा मेरो भोगाई